Ineens zit ik weer in de opengeslagen deur van de 19e eeuw Engelse trein, die traag haar weg vond over het warme Indiaas platteland. Ik was op weg naar ‘Agra’ een stad in het noorden van India. In Nederland kon dat al jaren niet meer, zitten in een opengeslagen deur terwijl de trein rijdt. In India waren net als de ramen ook de deuren weidopen en liet rook vermengt met heftige Indiase melange binnen stromen. De trein reed traag, niet harder dan zestig kilometer schat ik en was afgeladen vol. De avond ervoor was ik vanuit Bombay vertrokken en ik had in die tussen liggende tijd ontelbaar veel indrukken opgedaan. Het was in het eerste ochtendlicht dat ik besloot mijn benen te strekken en gelijk het toiletten te bezoeken. Na de confrontatie, met een door honderd onverschillige treinpassagiers bezochte toilet besloot ik om een poosje in die deuropening te gaan zitten om het voorbij glijdende landschap in me op te nemen . Er ontvouwde zich een bijzonder schouwspel. Een schouwspel waarvan ik me in Nederland geen voorstelling had kunnen maken en waar ik nu gedwongen door de verbouwing van mijn badkamer en toilet aan terug denken. Het zal een uur of half zes in de ochtend zijn geweest toen het me opviel dat er mensen bij het spoor zaten. Gehurkt. Ze keken allemaal onverschillig en wat gelaten. Eerst was het er een, toen nog een en vervolgens werd het een drukte met stilzittende Indiërs. Ze keken naar mijn trein, naar mij terwijl ik voorbij reed en ze waren allemaal voorzien van een beker (koffie?).
U snapt het al en ik snapte het toen ook ineens. Deze mensen hadden geen toilet thuis en een beker water in plaats van papier.. Deze mensen gaan ieder morgen voor de dag en dauw naar hun buitentoilet. Een onafgebroken rij van mensen zonder toilet realiseerde ik me. Een half uur later terwijl ik me voorzichtiger dan ooit lopend van de trein naar het stations gebouw begaf, waren de toileterende Indiërs weg. Morgen is mijn badkamer en toilet klaar en ik weet hoe bevoorrecht ik ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten