Terwijl ik in gedachte terug naar huis fietste en het saaie asfalt treurig onder me door schoof registreerde mijn hersen het kinderschoentje pas minuten later dan dat ze het hadden waargenomen. Het heftige roze contrasteerde enorm met het zwarte fietspad. Gelijk ging mijn brein aan het werk. Was dat een kinderschoentje? Een scenario aan gruwelijke mogelijkheden begonnen zich in mijn geest zich samen te voegen. Er zijn mij namelijk veel foto’s bekend waarop schoen zijn achter gebleven. Altijd na heftige gebeurtennissen zoals rampen en revolutie die op straat zijn uitgevochten of andere ellendige voorvallen. Meestal met de veters zo dramatisch gedrapeerd dat de tranen je in de ogen schieten. Was hier een kind tijdens een ongeluk uit een auto geslingerd of gewoon bij moeder achterop inslaapgevallen en op het asfalt gekletterd. Was ze daarna in paniek naar het ziekenhuis gebracht?. Was dit schoentje achtergebleven voor mij om te vinden als getuige van dat leed. Ik besloot terug te fietsen om en er dan een foto van te maken. Ik zou het dan beter zichtbaar op de trottoirband achterlaten voor het geval dat de ouders met bloemen een troostplek willen creëren? Ik zie namelijk langs provinciale wegen wel eens van die bloemen&tekening monumenten waar op een nacht (van vrijdag op zaterdag) iemand zich vakkundig in een boom heeft geboord. Nu aangegeven met waxine lichtjes en teddyberen. Het schoentje was mooier dan ik me in die korte tijd herinnerde, bijna niet beschadigd en dat na zo’n heftig ongeluk, geen bloedspat te zien of zo. Strak roze en met bloementjes. Het was zeer fotogeniek en op het moment dat ik me buk om een foto te maken hoor ik achter mij
“Dat is mijn schoen”
Er staat een grote man met zijn fiets aan de hand ietwat vragend mijn handelingen te observeren.
‘Lijkt me te niet’ antwoord ik hem enigszins verbaast en kijkend naar zijn schoenen.
‘Ik kwam thuis en toen was ze hem kwijt. Ik ben gelijk gaan zoeken. Zegt hij.
Wanneer ik het hem overhandig stopt hij het voorzichtig in zijn zak en fiets weg. Geen drama denk ik opgelucht.
‘Ik zet het op mijn Najnav-weblog, dat prachtige schoentje. Roep ik hem na.
Maar hij hoort me niet meer en fiets naar zijn kleine meid zonder die schoen.
Ik moet gaan schrijven, ik heb talent voor drama!
