strandtent

Een zondagmiddag in april. In de nog maar onlangs herrezen strandtent is dankzij  de zon en een snijdende harde wind goed gevuld. De lectuurtafel heeft nog acht stoelen vrij. Warm chocolade melk en witbier is onze bestelling bij een onervaren en zeer jeugdig ogende ober. Het word een rustige en misschien wel wat saaie Wassenaars strandtent middag.  Maar dan verandert er iets. 
Mensen springen niet op en draaien ook hun nekken niet uit de kom, wat ik wel verwacht zou hebben wanneer het me was voorspeld. Wel zijn er betekenisvolle blikken en er is hier en daar een knik of een kuch. 


Onvoorstelbaar, maar niemand maakt een foto of een filmpje. De bediening blijft kalm en brengt, of er helemaal niets is veranderd is, onze bestelling. 
Of zijn ze toch uit hun doen ? 
Want als ik niet had ingegrepen was onze bestelling bij de beleefd en geruisloos bij ons aangeschoven en allemaal van oortjes voorziene beveiligingsgorilla’s afgeleverd . Het zijn zo op het oog  goedmoedig en consequent om zich heenkijkende heren. Ze maken een dolletje terwijl ik probeer heel onopvallend een glimp op te vangen. Ik zie een prinses en dan nog een. Even zie ik zijn vrouw waarna ik halsstarrig en nonchalant op mijn witbier concentreer. Thuis concludeer ik dat mijn toekomstige koning door mijn ‘vooral geen aandacht aan schenken’ heb gemist.

Nog nooit heb ik een volk haar patriarch zo menslievend zien negeren. Een lente middag naar het strand. Voor iedereen!