‘Kieft’
Ieder nieuw boek is voor mij een feestje van verwachting, zo
ook deze keer toen het boek ‘Kieft’ geschreven door Michel van Egmond en
uitgegeven door Voetbal International (VI)via de brievenbus op mijn mat plofte.
De legendarische voetballer Wim Kieft kijkt me enigszins achterdochtig en met
een naar binnen gekeerde blik vanaf de omslag aan. Een voortreffelijke foto vind
ik, waaronder cocaïne-witteletters het feestje van ‘Kieft’ al voorspellen. Want,
zoals hij zelf al breeduit in de DWDD [1]aangekondigd,
verteld het boek het persoonlijk verhaal van zijn alcohol en cocaïne verslaving.
De naam Michel van Egmond kende ik alleen van het boek over ex voetballer en TV
presentator ‘GIJP’,
(wat ik overigens niet heb gelezen).
Het boek ‘Kieft’ dient niet als biografie gelezen worden
maar meer als, een aan de hand van vraaggesprekken opgetekend, levensverhaal
over de neergang van een topvoetballer. Wanneer je in acht neemt dat Wim Kieft al
twintig jaar als alcoholist en junkie door het leven gaat, ziet hij er nog
opmerkelijk monter uit. Als schrijver en als geroutineerd lezer viel mij op de
eerste pagina de grote hoeveelheid wit op, wit papier. Brede witte kantlijnen,
veel wit tussen de regels en heel veel wit tussen de toch al korte hoofstukjes
waardoor ik toch maar eens besluit om te gaan tellen. U moet weten, dat een gemiddelde
roman of boek ongeveer 300 tot 350 woorden per pagina telt. Het boek ‘Kieft’ komt
echter niet verder dan ongeveer 150 woorden per pagina en zo zijn de 367
bladzijden snel gevuld. Misschien heeft Voetbal International geen hoge pet op
van zijn lezers of is de schrijver gebonden aan een afgesproken quota wat
betreft gewicht, tijd en woorden.
Waar gaat het boek over?
In het boek wordt een ontmoeting beschreven tussen Wim Kieft
en de journalist Michel van Egmond. De ontmoetingen spelen zich voornamelijk af
in hotellobby’s, restaurants en een enkele keer bij Kieft thuis of tijdens een
snabbel ergens in het land. Aan de hand van korte vragen die van Egmond stelt
geeft Wim Kieft langere of kortere antwoorden. Er volgt een uiteenzetting van zijn
gang langs clubs, kampioenschappen, landen en finales waar Wim met meer of
minder succes aan heeft deel genomen. Veel chronologie kan ik in het boek niet
ontdekken, waardoor de jaren en de successen als na een stevige nacht cocaïne
gebruik niet meer van elkaar te onderscheiden zijn. Er wordt geen moeite gedaan
om de lezer bij de les te houden wat betreft de opbouw van zijn carrière en of zijn
verslaving. Ajax, PSV, PISA, Bordeaux en het Nederlands elftal, ik ben het
spoor al snel bijster, hoewel dat ook aan mijn kennis van de voetballerij kan
liggen. Wel wordt uitentreuren ingegaan op zijn minderwaardigheidscomplex en
hoe hardnekkig die tot de dag van vandaag aanwezig is. ‘Ik kan het niet, Ik heb het nooit gekund en ik zal het ook nooit
kunnen’, dat was Kieft ten voeten uit. En al die minderwaardigheid verpakte
hij in arrogant zwijgen, cynisme en opschepperig drank gebruik. Nadat hij met
zijn actieve voetbalcarrière is gestopt ontpopt hij als een 1e klas
coke gebruiker met de allure van een top-spits. Hij maakt veel vrienden en al
gauw nog meer vijanden, maar wat ze ook van hem zijn hij belazerd ze allemaal.
Zijn ouders, zijn kinderen, zijn vrouwen, zijn vrienden en iedereen in de
voetballerij, allemaal is hij ze iets verschuldigd. Soms is het liefde, soms is
het tijd en soms is het vertrouwen, maar voor het merendeel is het geld. Veel
geld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten