Bebloed gezicht

Het filmpje brengt me het nieuws. Ik zie in heftig schokkende beelden een chaos van mannen die krioelen in een kakafonie van geweerschoten en geschreeuw over de grootheid van God. In hun midden een bebloed gezicht, min of meer overeind gehouden door zichzelf moedig vindende mannen. Het bebloed gezicht wordt op een motorkap gehesen en rust dan tegen de borst van een held die hem nog een ogenblik leven gunt ter meerdere glorie van zijn eigen roes. De hand van het bebloede gezicht rust even in het verwarde haar en word vervolgens niet begrijpend bekeken. Ik zie zijn ongelovige blik, en ik zie hem denken ‘bloed’ ?  Hij is in zichzelf gekeerd, de waanzinnige kolkende menigte om hem heen, raakt hem niet meer, het bebloede gezicht kijkt naar zijn bebloede hand. Zijn onsterfelijkheid bestaat nog steeds maar vertoont barsten, ‘dit is mijn bloed niet’ zie ik hem denken. ‘Hoe komt dit bloed op mijn hoofd’?. Zijn koninkrijk, zijn keizerrijk, zijn kinderen en zijn vrienden, en zijn volk, ziet hij ze oplossen in dat bloed. Hij was ze allang kwijt, hij was eigenlijk al heel lang alleen. Alles is opgelost in de liefde, voor zijn kinderen, voor zijn volk, zijn stam, zijn land. Uiteindelijk is alles opgelost in de liefde voor zichzelf. Dan laat hij zijn hoofd hangen en rust tegen de borst van zijn redder, zijn beul. De bebloede hand ligt werkeloos in zijn schoot. Het is de hand die ooit per discreet eiste dat er scholen zouden komen, dat een ieder moest kunnen lezen, het is de hand die reddend geld gaf voor de vrijheidsstrijd van zwarte broeders en het is dezelfde hand die duizenden executies beval, die opstand bloedig liet eindigde en die tegenstanders en gevallen vrienden uit hun huizen liet sleuren om als waarschuwing dood gevonden te worden. Ik zie dat hij zich overgeeft en ik vermoed dat hij weet dat zijn GOD hem niet genadig zal zijn. Waar gaan zijn laatste gedachten heen? Naar de adoratie van de menigte of naar de eerste stapjes van zijn kleindochter ‘Nrinada’ die hij zelf ontroerd opnam met zijn mobiele telefoon?.



Blauwe lucht ( stukje voorpublikatie Vergeten Vespers)

“Je bedoelt dat Annabel je geconfronteerd heeft paar weken geleden? Vroeg zijn behandelaar terwijl hij een A4tje naar zijn collega schoof waarop waarschijnlijk het verslag van het voorval stond.

 ‘Bedoel je dat incident ‘. Herhaalde de psychiater.

Nu twijfelde hij, zou zijn behandelaar doelen op het korte en krachtige weerwoord richting die dikke teef. Ze had het -God betert- opgenomen voor de galbak van een Frits, die door zijn evaluatieverslag het felbegeerde keukenbaantje niet gecontinueerd had gezien.

Ook had ze later tijdens het groepsgesprek laten doorschemeren dat hij zijn functie als gedetineerd souschef misschien wel had misbruikt door een negatief hygiënerapport over hem te schrijven. Hij had daar godverdomme alle recht toe. Hij was niet voor niets cum laude geslaagd voor de opleiding keukenhygiëne net zoals voor de opleiding tot souschef. Het was zijn verantwoordelijkheid geweest en een dergelijke goorlap had hij niet om zich heen geduld. Die teef was tijdens de sessies altijd al suggestief en bevooroordeeld geweest, vooral richting hem. Ze had laten doorschemeren dat het aardappelschilmesje  wat in Henk zijn cel werd teruggevonden er door iedereen neergelegd kon zijn, nu de celdeuren overdag openbleven. Dat iedere gedetineerde die in de centrale keuken bij de messen kon op zich ook verdacht was. Wetende dat alleen hij dat privilege had.

‘Ik vind dat moeilijk’. Nu moest hij voorzichtig zijn woorden kiezen. Vooral Anna was alert. ‘Het is oud gedrag, dat weet ik’ zei hij overtuigend.

Maar wanneer het om mijn vak gaat en de hygiëne in onze keuken dan vergeet ik wat een dergelijk spoelkeukenbaantje kan betekenen voor iemand. Geweldig bedacht hij zich, hoe verzin ik het.

‘en’ ging hij verder ’Wat het voor Henk had betekend. Hij besloot om na deze dramatische woorden enigszins wazig door het raam naar zijn wooncomplex te staren.

Helmcamera

Op de website LiveLeak worden filmpjes geplaatst. Filmpjes van grappen en Filmpjes van ongelukken. Soms heftig soms doodsaai. Nieuwsgierigheid is wat me heel af en toe brengt om daar rond te neuzen. Misschien ben ik naïef en misschien ben ik geen diehard in internet informatie, of van internet beelden want ik schrok. Ik schrok van de heftigheid en de directheid. Oorlog is ons bekend, mij bekend. Ik zag film en ik las boeken. De eerste wereld oorlog met zijn haast clowneske zwart-witbeelden en de tweede met voornamelijk heroïsche overwinningen op de Duitsers en de Japanners. En ik zag de ‘shoot dem up’ spellen die jonge jongens leuk vinden om op hun PC te spelen.  

Nu zag ik de werkelijke oorlog van dichtbij via een helmcamera. Het kwam binnen of ik keek met eigen ogen.

De film begint met een rustige haast vertrouwde beeld van soldaten in een netjes opgeruimde loopgraaf. De helmcamera kijkt wat om zich heen in een pastelkeurig mysterieus sprookjeslandschap. Er is nog een tweede soldaat die niet ver van hem vandaan over de rand kijkt.  Niets kondigt de ontzetting aan die zich na enkel seconden zal afspelen. Een sergeant komt het beeld in lopen en kijkt via opening van de beschermende aardwal. Hij wordt geraakt door een granaat of stapt op een landmijn. Een korte droge en ingehouden klap, daarna is er de stilte die al snel wordt opgevolgd door een regen van vallende kluiten. De loopgraaf is haast niet beschadigd maar op de grond ligt de jonge sergeant. Stil en opgevouwen. Ik moet verder kijken, wand de helm kijkt verder en vraag ‘how are you chartge ? Langzaam aan zie ik dat de jonge sergeant zijn onderbeen kwijt is, ik zie bloed en een kapot gezicht. De helmcamera roept hulp van een medic en begint zijn sergeant te verzorgen, legt hem recht. Er is geen paniek, en geen geschreeuw. De gewonde man is bij kennis maar in shock vermoed ik. De medic knipt zijn kleren weg en er verschijnt een wit naakt akelig mager jongens lijf waar bloed zijn weg naar beneden zoekt.  Het gezicht van de gewonde jongen wordt steeds zwarter waarschijnlijk door de luchtdruk van de explosie. Ik zie voor het eerst een jonge man sterven.

http://www.liveleak.com/view?i=fc1_1318259413

Het zijn verschrikkelijke beelden van een stervende sergeant en brengt de oorlog zo dichtbij. Beslis voor je zelf of je de beelden wil zien. Het zal je kijk op de oorlog voor goed veranderen. En maakt nederig en op mijn manier pacifistisch. Het is niet mijn zoon. Wat als dat je zoon is die met zijn dood getuigt van die waanzin. Ik ben een atheïst en dat is lastig. Ik kan god niet de schuld geven. Ik kan niet zeggen wat ben jij een zinloze arogante rothufter. Nee, ik kan alleen maar hopen dat de ouders van deze jongen troost vinden.