Als ik aanbel is hij twijfelachting. Hij denkt zich, zo te zien, te kunnen verbergen want even is hij uit beeld. Dan in een fractie herinnert hij zich dat vanuit de gang en via het glazenraam naast zijn voordeur hij in de spiegel voor mij te zien is. Hij gaat zich quasi onwetend aankleden en laat mij een voor een tweede keer bellen. Hij heeft me niet verwacht zegt hij. Volgende week pas. Hij weet niets van dit blog en hij weet niet hoezeer hij me fascineert. Zijn nu al zwaar vervuilde aanleun en zijn liefde voor de grafische industrie uitgebeeld in de stapels kranten en tijdschriften opgestapeld tegen de lege wanden. Ik wil hem fotograferen maar ik besef maar al te goed dat het daarvoor veel te vroeg is. Ik zal zijn vertrouwen moeten herwinnen. Want hij is boos. Zijn angst, in nauwelijks zichtbare woede verpakt krast als schuurpapier in ons contact. De afgelopen vrijdag bezorgde tweedehands wasmachine wees hij resoluut terug de lift in ook al was die gratis. Het koffiezet apparaat stond als speldenprik onaangeroerd op het aanrecht en de stofzuiger voelde zich verre van welkom. Ik negeer zijn gemok en ga in overmoed over in de les "koffie zetten'. Dan doet er zich een wonder voor. Het loskomende aroma doet hem wankelen in zijn verzet. Hoelang is het geleden dat hij hier koffie rook? Pinnig laat hij weten een omgewassen kopje te prefereren en dat geeft hem de kans mij van rubriek te bedienen. Snotaap die ik ben. Dan staand en voorzichtig koffie drinkend zoekt naar de juiste toon, en naar de juiste woorden. Hij is een heer. Hij is gewend onderaan te staan. Hij vraag "Hoe kom ik van de lijst af?". "Lijst?" vraag ik quasi onschuldig omdat ik vermoed waar hij heen wil. 'De lijst van de GGZ'. En terwijl hij dit vraagt vind hij dat hij al te ver is gegaan en kijkt daarom naar de dwarrelende sneeuw buiten.
Word vervolgd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten