threat of knowledge

Even langer op

Jij mag papa
Papa jij mag
Als je niet kan papa
Dan moet je pakken
Alleen verschillende kleuren
Dus zo
Zie je
Geen dezelfde dat snap je toch wel?
Nu ben ik
Ik kan niet
Kan jij wel papa?
Neee.. niet zo
Niet 5432
Maar 2345
Hoeveel heb jij er nog Papa
Ik heb er nog drie
Die mag altijd, dat is een joker


En ik
Ik zwijg
En kijk
Naar je frêle handen
Je geconcentreerde blik
Je bruine ogen
Je ernst voor het spel
Jij denkt dat ik het voor jou doe
Maar dat is niet waar
Ik doe het helemaal voor mezelf
Even langer op.

Niet nodig, deel II

Als ik aanbel is hij twijfelachting. Hij denkt zich, zo te zien, te kunnen verbergen want even is hij uit beeld. Dan in een fractie herinnert hij zich dat vanuit de gang en via het glazenraam naast zijn voordeur hij in de spiegel voor mij te zien is. Hij gaat zich quasi onwetend aankleden en laat mij een voor een tweede keer bellen. Hij heeft me niet verwacht zegt hij. Volgende week pas. Hij weet niets van dit blog en hij weet niet hoezeer hij me fascineert. Zijn nu al zwaar vervuilde aanleun en zijn liefde voor de grafische industrie uitgebeeld in de stapels kranten en tijdschriften opgestapeld tegen de lege wanden. Ik wil hem fotograferen maar ik besef maar al te goed dat het daarvoor veel te vroeg is. Ik zal zijn vertrouwen moeten herwinnen. Want hij is boos. Zijn angst, in nauwelijks zichtbare woede verpakt krast als schuurpapier in ons contact. De afgelopen vrijdag bezorgde tweedehands wasmachine wees hij resoluut terug de lift in ook al was die gratis. Het koffiezet apparaat stond als speldenprik onaangeroerd op het aanrecht en de stofzuiger voelde zich verre van welkom. Ik negeer zijn gemok en ga in overmoed over in de les "koffie zetten'. Dan doet er zich een wonder voor. Het loskomende aroma doet hem wankelen in zijn verzet. Hoelang is het geleden dat hij hier koffie rook? Pinnig laat hij weten een omgewassen kopje te prefereren en dat geeft hem de kans mij van rubriek te bedienen. Snotaap die ik ben. Dan staand en voorzichtig koffie drinkend zoekt naar de juiste toon, en naar de juiste woorden. Hij is een heer. Hij is gewend onderaan te staan. Hij vraag "Hoe kom ik van de lijst af?". "Lijst?" vraag ik quasi onschuldig omdat ik vermoed waar hij heen wil. 'De lijst van de GGZ'. En terwijl hij dit vraagt vind hij dat hij al te ver is gegaan en kijkt daarom naar de dwarrelende sneeuw buiten.


Word vervolgd!

Niet nodig

Hij vindt het niet nodig. Hij vindt het allemaal onzin en kijkt me zo'n beetje zijn kamer uit. Maar ik ga niet weg en hij weet dat ik niet weg ga. Dan overziet hij de situatie en bied me dan een stoel aan maar blijft zelf hardnekkig staan. Zo is hij niet te klein. Zo kijkt hij over me heen.

Zijn laatste broer stierf vijf jaargeleden. Ooit waren ze met z'n zessen geweest exclusief vader en moeder. Niemand verliet de ouderlijke woning om een eigen leven te beginnen. Wat je noemt een vreemd gezin. Je ziet ze wel eens in van de curiosaprogramma's van de publieksomroep. Hij is eenentachtig jaar en bleef alleen achter in het grootte toe al zwaar vervuilde huis. Hij rookt niet, hij drinkt niet en hij bid niet. Toch kwamen er klachten, klachten over stank en klachten over verwaarlozing van een oude man. De gemeente stuurde een werker en een vrachtwagen die zijn eeeu's en hoo's negeerde. Alles, maar dan ook alles verdween zonder mededogen in de vernietigende kraakwagen. Zijn radio, zijn foto's van moeder, zijn 'Mensch erger je niet', zijn matras en zijn jaegerondergoed. Kilo's met moeite en liefde bij elkaar verzamelde reclame folders en kranten die hij als graficus op waarde wist te schatten werd rukzichloos in de alles verslindende bak gedeponeerd. Was het gedrukt, dan was het hem lief en niet vernietigbaar. Hij had er stilletje naar gekeken en hij had niet geweten wat te doen.
Het huis werd dicht gespijkerd door een paar onverstaanbaar spreken de mannen en hij kreeg een kamer als aanleun.

Nu zit ik op een van de twee stoelen die hij mocht houden en hij wil van alles dat ik hem te bieden heb niets aannemen. Geen koffie zet apparaat, geen stofzuiger of wasmachine. Zacht herhaald hij wat hij al eerder zei "ik heb niks nodig"
Mij wacht geduld, begrip en vertrouwen tot hij reutelt…het tweedehands koffiezetapparaat.

Hebzucht

Internet dreigt te verzuipen in de reclame! Wat ooit de vrijhaven was voor zoekers en vinders is nu een beerput van verkoopmarketing geworden. Heeft men eerst de TV veroverd en ondragelijk gemaakt is men nu massaal aan het overstappen naar internet. Eerst netjes en voorzicht met onopvallende logo's onderaan de pagina of in een hoekje. Daarna met heftige uit het niets opspringende pup-Up die de ether te vervuilden. Eerst Pup-ups die makkelijk weg te klikken waren maar al snel bleven ze aan je beeldscherm plakken als strontvliegen. 
Beveiligingprogramma's werden noodzakelijk en onmisbaar wilde je nog iets kunnen opzoeken op het web. Nu kun je geen internetsite's meer bezoeken of je word overvallen met knap geïntegreerd geschreeuw. ( neem als voorbeeld NU.nl) De kaas of onbetaalbare auto vliegen om je oren met KOOP MIJ KOOP MIJ.
Geld willen de aandeelhouders zien, veel geld. Het grote graaien is nog lang niet voorbij en komt schrijnend aan het ligt bij ieder gerenommeerde site in de vorm een overload aan reclamegeschreeuw.

 

Wat kunnen wij doen? Niet veel meer dan weg blijven op die site's en boven al die producten niet meer kopen. Reclame mag ! Reclame moet. Maar niet als een jengelend kind dat voor je neus staat te springen…