Nu moet ik toch toegeven dat hunebedden een aantrekkingkracht op mij hebben. Ben ik in de buurt van zo’n steenmassa dan wil ik er heen en liefst er op. Bijna heb ik ze allemaal bezocht. Alleen of met vrienden. Die overigens niet veel begrijpen van mijn passie en zich uit pure altruïsme of meer waarschijnlijk uit medelijden laten meeslepen. Liefst bezoek ik zo’n graftombe op een grijze sombere iet was vochtige herfstdag. Een katterige zondagochtend leent zich er eigenlijk het best voor. Het mag ook niet waaien realiseer ik me nu. Wind en hunebedden horen niet bij elkaar. Waarschijnlijk omdat ik rook van het door druïden ontstoken vuur omhaag wil zien kringelen
De meegereisde vrienden hangen weemoedig in de wachtende auto of slenteren quasi belangstellend rond de stenenrij terwijl ik tijdgrenzen passeer en me in het stenentijdperk bevind. Naast dat ik Engelsman ben geweest in de Victoriaanse tijd was ik waarschijnlijk ook jager verzamelaar van 5000 jaar geleden. Dit weekend zal ik u verhalen van de door ons bezochte stenen massa en kerstmarkt. Want op een of andere mannier passen die twee fenomenen erg goed bij elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten